Lyrics:

in de lus van deze stofgracht maalt een mens in't zonder meer
langs de minne van de onmacht muitend tot spaarzame momenten van besef
omringd door al dat is gegeven in de stroeve stroming naar het eind
en in alles is een eigen sprekend zij het vrij en voor zichzelf
doch deint het mee in de golfslag van het massieve zeebaren zijn;
thans de textuur van een schijnhuid die de woeste werkelijkheid omvat

maar nee u zal bezitten; u zal inlijven bij uw rijk en raad
rovend, varend, versmaadt u eigenheid en bijzijn als de laatste veste van het werkelijke ander;
het onbekende, volbloed vaandel van dat wat niet buigen wil
niet breken kan, niet zal zwichten onder de klauw van het objectieve
en dat, dat is wat er snijdt
want hier prijkt het enige dat anders is
het enige dat nooit sterft
dat waar naam noch veeg of vaag neologisme ooit grip op krijgt
hier in de opening tussen woudreus en wilgentak, op de vlakte vanwaar ieder steeds staart in de leegte
in de schaduw van het stergewelf waaronder alles neigt en ook alles weer tot niet keert
onder bogen van de tijd tot de laatste bevende naakte emanatie
voert betekenis een schijndans op boven de afgrond

in de ogen van de vader
lacht een echo van de dood
en de menigte lakende
levende

levende lakende
levende
in de ogen van de vader
lacht een echo van de dood
levende lakende
levende dood

in het eigen van de ander
daagt een echo van de dood
als een ongezouten zekerheid
als een punt als een mes in het machinale zijnde

in het eigen van de ander
daagt een echo van de dood
levende lakende
levende dood

levende lavende
levende dood